Gipo Farassino – ‘L trenin ‘d Leynì (Gipo a sò

Gipo Farassino dallo spettacolo “Gipo a sò Piemont”
registrato dal vivo al Teatro Erba di Torino nel 1971.
Complesso diretto da Romano Farinatti
Regia di Massimo Scaglione
———————————————————————————-
‘L trenin ‘d Leynì

Stassèira mi sai nen còsa ch’a sia,
sarà che ‘n pò ‘d magon, a vòlte, ‘m pija,
ma ‘m sento ‘n forma për conté na stòria,
na stòria për chi a l’ha passà ij sinquanta
e as ricòrda la Turin d’ën dì.
A l’è la stòria dël trenin ëd Leynì.
DALAN, DALAN, DALAN,
a s’anunsiava co’l son ‘d na ciòca frusta,
peui a rivava co’l pass ëd le lumasse,
fra në stërnuv, un sospir, le orije basse,
con cola facia straca, ‘n pò disgiusta.
DALAN, DALAN, DALAN,
sta scàtola ‘d brichèt an sle rotaje
‘s fermava co’l rabel ëd sent saraje,
e con në sboch ëd fum a sbaruvava
la gent ëd Pòrta Pila ch’a spetava.
DALAN, DALAN, DALAN,
ij pòrtich andurmì dla Reusa Bianca
durbìo j’euj, e tut Pòrta Palass,
as disvijava ansema a sto fracass,
inaugurand n’àutr di fàit ed travaj.
DALAN, DALAN, DALAN,
la mùsica dle tòle dla bërlàita,
che ‘n batajon ‘d marghé a discariava,
a l’era ‘l ritornel ch’a compagnava
la vos ëd le comesse ‘n mes i banch:
Cerea madamin, a-j serv cheicòs?
Monsù a veul compré ‘n bel pàira ‘d braje?
ch’a pija l’ocasion, l’oma calaje!
Ij pressi bon a-j fà madama Ròsa!
Poletti, IL PARADISO DELLE SARTE,
al BANCH GIANDOJA, ij nastri colorà,
ridò a quadrèt, la grande novità,
modej ad Paris già ritajà ‘n sla carta,
da l’àuta sota ij pòrtich dël SERRAGLIO,
Crosèt l’avìa: j’euv fresch dla giornà!
Ah le BELE TOME ‘D LANS, TOMIN SGIAFLA’,
AI PESCI VIVI… ESPRESSI DA CAMOGLI!
Sta mùsica, ógni di, a compagnava
la vita ‘d tanta gent dël nòst Turin
ma ‘ntant la testa quadra dël trenin,
sta veja cita e gòfa, a mitonava…
A l’era ‘l di ch’la gent a celebrava
la festa dla Regin-a ‘d Pòrta Pila;
Turin, al gran complet, fasìa la fila
për vëdde ‘l bel corteo ch’a sfilava,
dai chèr le bele fije a spataravo
manade ‘d caramele e giandojòt,
e chi vorìa bèive ‘n bon goblòt,
a l’avìa mach da parlé, ch’a lo servìo.
‘Nt ël mes dël Carlevé, un bel moment,
fra tute cole stèile ch’a filavo,
fra tuta cola gent ch’as divertìa,
‘nt ël pien dla baraonda còsa ‘s sent?
DALAN, DALAN, DALAN,
la gòfa cafetiera ‘s n’andasìa
tra spluve, tramolon e nivolass
e tute le maraje ‘d Pòrta Palass
a fasìo largo, përchè andèissa via
DALAN, DALAN, DALAN,
a l’era nen passaje sinch minute
da la partensa dë sto vej bidon
che già ‘n maledet odor ëd fum
as mës-ciava ai primi crij ëd le comesse.
DALAN, DALAN, DALAN,
tut ant un colp ij banch ëd Pòrta Pila
a j’ero mach pì na fiamada sola,
tut a brusava, e tut për colpa ‘d chila
ch’as n’andasìa co’l pass felpà ‘d na mula.
E ‘nt sa manera fòla e sensa glòria
a l’è sparije na fëtta ‘d na sità
lassand ël gust amer ëd la sicòria
an boca ‘d tanti e tanti ‘nnamorà.
Chissà s’a l’è stàit mal o l’è stàit bin?
L’è certo che, për ani, si a Turin
ij sòlit traficant a l’han vendù:
MERCE SALVATA DALL’INCENDIO
DI PORTA PALAZZO!
Sta màniga d’artista dël bidon,
‘mpinìa ‘d ròba frusta ij magasin,
‘d neuit l’ambërlifavo co’l nèir fum
e peui la sbolognavo la matin.
E costa, cara gent, a l’è la stòria!
na stòria vera, ma ch’a sà ‘d legenda,
che mach j’amis ch’a l’han passà ij sinquanta
a peulo ancora pësché ‘nt la memòria.
Ël lato trist ëd tuta la canson
l’è constaté che ani ‘d tradission,
vanto e color dë sto mè cit Turin,
a son sparì për colpa d’ën trenin!

Fonte